Laatste dag in Afrika!

Hallo allemaal!

Vangaag alweer onze laatste dag in Afrika! MOrgen vliegen we terug. Wat is de tijd snel gegaan! En uiteraard hebben we deze week weer een hoop leuke dingen meegemaakt.

Zo hadden we van vorige week zaterdag tot afgelopen vrijdag bezoek van Jelle. Hij doet zijn co-schap in Zuid-Afrika. Toen hij arriveerde hebben we hem verwelkomd met echte Hollandse zuurkool. Wel eens lekker na al dat Afrikaanse voer! Op zondag zijn we uiteraard meteen naar de Falls gegaan. We waren er al een keer geweest maar het is niet voor niks een van de zeven natuurlijke wereldwonderen! Ook de tweede keer was het weer prachtig. En deze keer besloten we geen regenjas te huren, je raakt totaal doorweekt van al het opwervelende water, maar in onze zwemkleren te gaan. En zo vormde we meteen een extra attractie voor alle brave Engelse en Amerikaanse toeristen :) Ook zijn we nog een keer 's nachts bij volle maannaar de Falls geweest. Dit omdat je dan een regenboog van maanlicht kan zien. Heel bijzonder!

En om in de watersfeer te blijven zijn we ook nog een dag wezen raften op de Zambezi (wel stroomafwaarts van de Falls!). Dit was erg spectaculair, in de stroomversnellingen kwam je soms tussen golven van 2m hoog terecht! Overigens hadden we een goede bemanning want we zijn, in tegenstelling tot de twee andere rafts, niet onopzettelijk omgeslagen. Wel opzettelijk want onze gids (naam; Potato!!!) was nogal een avontuurlijk type. Ontzettend leuke dag gehad en de foto's zullen voor zich spreken. Nog wel een bijzonder vermelding voor Jelle want hij durfde als enige van de Nederlandse delegatie van een 10 meter hoge rots te spingen. Rotsspringen vonden de gidsen ook leuk dus dat deden we ergens halverwege de route!

Behalve al dit leuks hebben we ook de mindre kant van Afrika gezien.De VictoriaFalls liggen op de grens met Zimbabwe en via een brug kan je zelfs een klein stukje het land in. Dit hebben we gedaan en uiteraardkwamen we weer allerlei souvenirverkopers tegen. Toevallig hadden we weinig geld bij ons en daarom konden we een bepaald beeldje niet kopen. Vervolgens stelde die jongens voor omiets te ruilen. En toen ze ontdekte dat we brood bij ons hadden wisten ze het wel. Er brak bijna een vechtpartij uit onder de Zimbabwanen! Vreselijk om te zien dat Mugabe het nu zo ver heeft gekregen dat de honger begint toe te slaan!

Verder zijn we gister met z'n tweeen nog een dagje naar Chobe National Park in Botswana geweest. Eerst een safari met een auto en toen een met een safari-speed-boot. Was weer een prachtige dag. Vanuit het bootje hebben we vanaf een meter of 15 een goep van 37 olifanten aan de waterkant gezien. Er waren zelfs kleintjes van 1 a 2 weken bij die constant heen en weer huppelde tussen alle andere olifanten!

Volop mooi avonturen weer, komt allen de foto's zien want zoveel moois is niet te beschrijven en over 50 uur landen we weer op schiphol!

Groetjes van Feike en Marije en tot snel!!!

PS Guus is nog niet naar huus.... Wat een deceptie........

Leeuwen, olifanten op bezoek en een waterval

Na een ochtend- en een avondsafari en een wandeling door South Luanga National park stond ons nog een hele mooie activiteit te wachten. We hadden een whole day drive geboekt en omdat het erg rustig was op de camping betekende dat we met zn tweeen en een gids de hele dag door het park hebben gereden. Alle tiid om alle dieren rustig te bekijken en ook af en toe de auto stil te zetten en af te wachten tot de giraffen wel heel dicht bij kwamen. Aan het eind van de middagzagen we een groep leeuwen die er zo uitgehongerd uitzagen dat ze zelfs overdag gingenjagen. Echt een schitterend schouwspel en we hebben meer dan een uur zitten kijken en prachtige foto's van heel dicht bij gemaakt.

Verder nog volop genoten van het camping leven. We hadden vis besteld die al spartelend bij ons werd afgeleverd, das pas vers! En op maandagavond konden we gelukkig Nederland-Italie kijken op de buurcamping. De Zambianen keken gezellig mee en ik hoef jullie vast niet te vertellen dat het genieten was! Toen we echter om 11 uur terug bij onze tent kwamen konden we er niet in omdat er een olifant omheen liep te grazen. Toen hij even om het hoekje was moesten we snel onze tent in en er snachts ook niet meer uit. Best spannendals je daneen grote schaduw van een olifant langs je tent ziet lopen. De nachtwakers vertelden ons de volgende ochtend dat heter viergeweest waren!

Dinsdag was de dag van vertrek. Nadat we onze tent hadden ingepaktgingen we nog even bij het zwembad liggen en toen kwam de hele kudde olifanten nog even afscheid nemen.Zeven vrouwtjes en drie kleine olifantjes die rustiglangs het toiletgebouw banjerden.We konden niet eens zelf onze tassen pakkenmet al die beesten om ons heen!

De rest van de dag in het vliegtuig, met een tussenstop in Lusaka. Dat liep allemaal gesmeerd en we konden nog voor het donker onze tent opzetten in Jolly boys in Livingstone. Wel even wennen na onze bijna prive luxe campsite, nu een echt backpackersoord met kleine kampeerveldjes en heel veel mensen uit alle delen van de wereld.

De volgende ochtend meteen naar de Victoriawatervallen. Echt een prachtig gezicht! Het is zo'n donderend geraas dat je er zelf ook kletsnat van wordt en het gevoel hebt dat je min of meer in de waterval staat! Echt genieten!

Ook in Livingstone is er een nationaal park, Mosi-o-Tunya, dat vooral bekend staat vanwege de laatste witte neushoorn van Zambia. In dit park hebben we een walking safari gedaan wat toch weer een heel andere beleving was dan in South Luanga; ander landschap, andere soorten dieren en natuurlijk de neushoorn. Afgelopen jaar was er een aanval van stropers waarbij een van de witte neushoorns gedood is en deze gewond is geraakt. Nu zitten er dan ook constant twee gewapende bewakers bij de neushoorn en loopt hij zo weinig dat je wel zeker weet dat je hem bij een safari te zien krijgt. En dat was dan wel weer erg mooi!

Verder ook wel lekker bij het zwembad in het zonnetje gelegen, boodschappen gedaan in de shoprite wat voor ons een ongekende luxe is (ze hebben ook andere groenten dan tomaat en ui) en natuurlijk veel voetbal gekeken. Gister met een stel Zwitsers gebarbecued en Nederland gekeken, wat waren het mooie goals en acties! Van Nistelrooij werd al tot Ruud van Ronaldo herdoopt door onze Zwitserse fans.Ik denk dat Nederland sinds euro2000 niet meer zo goed heeft gespeeld!

Morgen komt Jelle en dangaan we samen met hemplannen wat we inonze laatste week in Afrikanog verder gaan ondernemen.

Tot snel!

Liefs van Feike en Marije

Giraffes, apen, olifanten, krokodillen, leeuwen, zebra's.......

Na ons weekend in Isanga Bay besloten we drie dagen in Chilonga te blijven zodat Feike een beetje kon herstellen en dat we ons helemaal voor konden bereiden op ons verdere avontuur.

Vrijdagochtend vertrokken we naar Mpika om nog een dagje door te brengen in het weeshuis van familie Magawa. Het was erg leuk om daar een hele dag te zijn en een beetje te spelen en plezier te maken met de kinderen. Zaterdagochtend stonden we al vroeg op, de familie zou ons naar het busstation brengen. We hadden netjes de dag van tevoren kaartjes geregeld, maar toen we aankwamen bleek de bus deze dag helemaal niet te rijden. Gelukkig konden we nog met de postbus mee, die gaat alleen onderweg alle postkantoren langs. Dat was dus een monsterlijk lange rit, ruim 10 uur, maar toen waren we dan ook in Lusaka.

We verbleven weer in ons favoriete Eureka en ook de luxe van Lusaka was wel weer even lekker. Een mooi luchtbed gekocht, heel veel souvenirs op een erg leuke souvenirmarkt, chocopasta ingeslagen enmet Tanja en Renee die ook toevallig in Lusakawaren naar een klein kunstenaarsdorpje in de buurt.

Dinsdag vlogen we naar Mfuwe om eindelijk eens echte wilde dierente gaan bekijken! Op Lusaka airport bleken we 20kg overgewichtaan bagage te hebben, maar gelukkig kost dat bij Zambia Airways maar 1 dollar per kilo en viel de schade dus mee. Het vliegtuig leek net een minibus, er konden 16 personen in!Vanuit onze stoelen achterin konden we de piloot zien zitten en over zijn schouder meekijken.Heel leuk om zo'n vlucht mee te maken maar een stuk spannender dan met een groteBoeing. Dit kleine vliegtuid had namelijk veel meer last van turbulentie en zijwind. Overigens was de landing dan juist weer erg soepel.Feike zag nog olifanten vanuit de lucht maar dat wordt door de andere inzittenden toch wat betwijfeld.

Toen we geland waren op 'Mfuwe International Airport' werden we keurig opgehaald door een medewerker van Track and Trail River Camp.Tijdens de rit naar onze nieuwe verblijfplaats zagen we al krokodillen en nijlpaarden! En aangekomen op de campsite stonden Vera (uit de co-groep) en Paul ons al op te wachten. Erg leuk om hen weer te zien en eens goed bij te kletsen. Daarna hebben we onze tent opgezet aan de oever van de Luangwa. Als we voor de tent zitten en over de rivier uitkijken zien wenijlpaarden, krokodillen en allerlei prachtige vogels!! Echt ongelofelijk. Wat ook erg bijzonder is is dat de olifanten en nijlpaarden 's nachts over de camping lopen. Eten bewaren in de tent is dan ook uit den boze... Verder schijnt het volledig veilig te zijn. Olifanten stappen netjes over de scheerlijnen en nijlpaarden hebben alleen oog voor het gras. Verder zijn er's nachts 3 watchmen actief om je naar de WC te begeleiden. Hele aardige jongens en we vertrouwen ze voor 100%.Overigens zijn er de afgelopen nachten geen beesten op de camping gezien.Wij maken te veel lawaai :)

Inmiddels hebben we ook al3 safari's achter de rug. Alle dieren uit de dierentuin hebben we zo'n beetje gezien. Leeuwen met welpjes van slechts 5 meter! En verdergiraffes, zebra's, buffels, hyena's, impala's, nijlpaarden, olifanten met jongen, krokodillen, apenen allerlei soorten ''geiten''. Heel mooi om al deze beesten van zo dichtbij te zien. Ik had nooit verwacht dat dat mogelijk was! Vanochtend hebben we een walking safari gedaan. Samen met een gids, een gewapende bewaker en iemand om de thee te dragen loop je dandoor het park. Je ziet dan veel minder beesten omdat ze zonder auto wel uit de weg gaan maar ook dit was erg bijzonder. Zonder autogeluiden door zo'n mooie omgeving met overal interessante sporen, bijzondere planten,vogelgeluidenen af en toe een groepje zebra's of een zeearend. Ook op paramedisch gebied zijn we goed bijgeschoold, olifantenpoep roken helpt tegen astma ende vruchten van sausagetrees (bomen metbizarre vruchten die er echt uitzien als worsten!)tegen huidaandoeningen.

Verder zijn we druk met koken op open vuur, het wegjagen van bavianen die het op ons eten gemunt hebbenen met heerlijkzwemmen enbruinbakken bij het zwembad. Een perfecte plek voor een weekje vakantie, dinsdag vertrekken we naar Livingstone!

Liefs van Feike en Marije

Dokter in de rimboe en een bounty strand

Inmiddels is er weer een dag of tien verstreken sinds ons vorige verhaal dus hier volgt weer een nieuwe aflevering!

Vorige week was onze laatste werkweek in het ziekenhuis en woensdag hadden we een erg bijzondere dag. We zijn namelijk mee geweest met de Out Reach van het ziekenhuis. Out Reach is een nationaal programma in Zambia waarbij men vanuit een ziekenhuis met een auto naar afgelegen dorpjes gaat om daar zorg te bieden en voorlichting te geven. Ook vanuit Chilonga wordt dit veel gedaan, maar wij waren nog niet mee geweest. Dat het er in de laatste paar dagen nog van kwam was dus erg leuk! Samen met twee verloskundigen, een paar ‘voorlichters' en twee verpleegkundigen (allen uiteraard in 1 landrover) hebben we twee dorpjes bezocht op ongeveer 50 en 30 kilometer van Chilonga. Het verste dorp lag ook nog zo'n 10 kilometer van de verharde weg dus dat was echt in de rimboe. Na een rit van anderhalf uur begonnen we met het wegen van ‘under fives' (kinderen jonger dan 5) en het invullen van de groeikaart. Een vrij basale techniek om de gezondheid van kinderen te beoordelen maar wel zeer nuttig. Dit wordt in Nederland ook overal gedaan. De resultaten vielen overigens mee. Slechts ongeveer 5% van de kinderen had een te laag gewicht wat kan duiden op een ziekte. Zij werden dus geadviseerd binnenkort een flinke wandeling naar Chilonga te gaan maken....

Ook hebben we meegeholpen met het onderzoeken van zwangere vrouwen. Hier lag de nadruk vooral op het bepalen van de termijn en de ligging. Ook hebben we met zo'n ouderwetse toeter naar het hartje van de baby in de buik van de moeder geluisterd! Aan het begin lijkt dat onbegonnen werk (om het hart te kunnen horen moet je eerst bepalen waar het hoofd is en hoe de baby ligt) maar na verloop van tijd werden we er best handig in. Op hetzelfde moment was de andere verloskundige bezig om bij alle zwangeren bloed te prikken. Dit omdat alle zwangere vrouwen op HIV worden getest. Als ze positief zijn kunnen ze met de behandeling beginnen en kan voorkomen worden dat het kind het virus bij de geboorte meekrijgt. Een goede vorm van preventie dus. Hierna werden alle vrouwen verzameld onder een grote boom en begon de voorlichting. Het ging over klamboe's en het nut van ORS bij diarree. Allemaal erg basaal (hoe meet je een liter water af?) maar toch erg nuttig. Opvallend was dat hier letterlijk geen enkele man bij aanwezig was terwijl er toch zo'n 200 vrouwen zaten. Al met al een erg leuke dag waarbij efficiënt en hard gewekt werd.

's Avonds hebben we iets heel anders gedaan. De Champions League finale! We waren uitgenodigd bij Frenk (staff nurse bij de kindergeneeskunde) en samen met hem en Eric de fysiotherapeut en Njemba de anesthesist hebben we de wedstrijd gezien. Ontzettend leuk om met deze gasten voetbal te kijken. Ze zijn vreselijk fanatiek, ze weten alles van het Engelse voetbal en beginnen elkaar allemaal te bellen bij een goal. Het mooiste telefoontje was nog wel van de OK zuster (een non!) die bij de 1-0 meteen Njemba opbelde om hem even in te wrijven dat zijn club nu toch echt achter stond! En het commentaar onderling was ook prachtig. ‘Come on Van der Sar, show us that Marije is watching!! STOP THIS PENALTY!!!!' En dat deed hij dus maar J Leuk voor hem en hij heeft mooi kunnen oefenen voor volgende maand.

Na deze mooie avond was donderdag onze allerlaatste dag in het ziekenhuis. We hebben iedereen gedag gezegd en zijn daarna onze tas gaan inpakken voor het weekend met Lonnie en Pauline aan Lake Tanganyika. We zaten in een prachtig lodge met een privé-bounty-strand, palmbomen en een meer dat wel de Middellandse Zee in Griekenland leek. Enige nadeel was dat Feike van vrijdagochtend tot maandagochtend (moment van vertrek) ziek was. Behalve een half uurtje snorkelen in dit reusachtige aquarium (700 km lang en op sommige plekken bijna 1500m diep!) heb ik vooral zeer slecht geslapen en nogal wat last van de darmen gehad. Erg jammer want ook het eten was van Michelin-ster kwaliteit! (alle kilo's die Feike dit weekend is kwijtgeraakt heeft Marije er dubbel aangegeten waarschijnlijk;)) Maar ondanks deze ongemakken was het toch een leuk weekend.

Behalve ons waren er ook nog een aantal andere interessante en aardige gasten. Zo had je Basel. Een blanke Zimbabwaan die samen met zijn ouders een krokodillenfarm in Zimbabwe heeft. De situatie is er erg moeilijk maar tot nu toe lukt het nog goed om het hoofd boven water te houden. Hij vertelde dat 70% van al het leer dat Gucci gebruikt van zijn boerderij komt!! Verder waren er nog Donald en Natalie. Ook blanke Zimbabwanen en min of meer gevlucht uit Zimbabwe. Zij zijn nu boer in Zambia maar hun kinderen zitten nog in Harare op de kostschool. Schijnt prima te gaan... Wel waren ze laatst 50 miljoen ZimDollar kwijt voor twee nieuwe schooluniformen. De inflatie is op dit moment iets van 100.000%!!! Lachwekkend en triest tegelijk. Overigens waren ze alle drie van plan terug te gaan naar Zimbabwe als de idioot dood en of afgetreden zou zijn. Basel kon daar trouwens niet op wachten, hij gaat deze week al terug. Blijkbaar heeft je geboortegrond toch een hele grote aantrekkingskracht...

Na een erg lange terugrit ( de wegen van Fidel Castro zijn veeel beter!) kwamen we maandagavond weer in Chilonga aan. En blijkbaar doet de berglucht mij goed want inmiddels ben ik weer zo gezond als wat!

Groetjes van Marije en Feike

Herfst, Mpika & Hutspot in Afrika

Hallo allemaal,

Het is nu woensdagavond en we zijn 42 dagen in Zambia. Alweer net over de helft! De tijd gaat hier erg snel. Nu we van jullie allemaal verhalen horen over zomerweer begint het hier langzamerhand herfst te worden. Het is nog steeds ruim 25 graden overdag en wij trekken zodra we de kans krijgen onze korte broek aan, maar de Zambianen beginnen het inmiddels aardig koud te krijgen. Charity, ons buurmeisje, loopt in een soort wintersportjas rond en op de OPD klagen alle mensen over hoesten en verkoudheid vanwege de kou buiten.

De afgelopen week hebben we een rustige werkweek in het ziekenhuis gehad. Inmiddels doen we allebei zelfstandig visite op de afdeling. Het blijft fascinerend om een ziekenhuis in zo’n andere setting mee te maken. Een oude man van 96 jaar die al weken hier in het ziekenhuis ligt, voor hem is er geen enkele vorm van opvang en dat is best wel triest, maar er is wel altijd iemand van de familie aan het bed die met heel veel toewijding voor hem zorgt.

En waar je in Nederland mensen veel aan het aanmoedigen bent om af te vallen zou hier bijna iedereen wel een kilootje of 10 extra kunnen gebruiken. 45 kg is een redelijk gangbaar gewicht voor een volwassen vrouw.

Ook regelmatig meegelopen op de HIV kliniek. Dat wordt met behulp van Amerikaanse donoren allemaal heel professioneel aangepakt. Goede counselling, duidelijke therapieprotocollen en heel gemotiveerde patiënten. De therapietrouw is beter dan in de westerse wereld en je ziet echt veel mensenlevens gered worden door deze medicatie. De andere kant van de medaille is dat je je afvraagt wat er gaat gebeuren als de Amerikanen stoppen met hun geldstroom. En of het niet een beetje vreemd is om HIV zo perfect te behandelen, maar preventie dmv condoomgebruik zoveel mogelijk te verzwijgen vanwege het katholieke karakter van het ziekenhuis.

In ons verlengde weekend zijn we in drie dagen drie keer naar Mpika geweest. Op zaterdag hebben we samen met Tanja en Renee weer een duik genomen in de waterval. Erg lekker! Zondag hebben we een bezoek gebracht aan de Magawa’s. Dat was natuurlijk weer een hele belevenis. Het begon al met de heenreis. Die duurde vanwege kapotte minibusjes ruim 2 uur. Nogal lang aangezien de afstand slechts 25 kilometer is. Uiteindelijk arriveerden we dan bij de Magawa’s maar daar bleken alleen een paar van de dochters thuis te zijn. We werden met een drankje op de bank gezet en vervolgens hebben we een uur naar BBC World gekeken. Was wel eens leuk om TV te kijken maar toch waren we lichtelijk verbaasd dat er verder niemand thuis was. Na vijf kwartier kwam het echtpaar dan eindelijk thuis. Het bleek dat ze water waren gaan halen bij het werk van mrs. Magawa omdat er al een aantal dagen niets meer uit de kraan kwam. Ze wonen een beetje op een heuvel en dat was waarschijnlijk net iets te veel voor het Zambiaanse waterleidingbedrijf! Later werden we weer getrakteerd op een erg lekkere lunch waarbij we, volgens mister Magawa, onze eigen Koop-een-Kip kip hebben opgegeten. Hij smaakte prima J Na het eten hebben we netjes aangeboden te helpen met de afwas. Ook weer een hele belevenis want dat moest buiten in een enorme teil met koud water en zand als schuurmiddel. Vervolgens heeft Marije de dochters geleerd koekjes te bakken (moeders had er bij ons een keer eentje op en dat was blijkbaar bevallen) en kregen we op de weg naar huis nog een korte rondleiding bij het guesthouse. Ze waren verrassend veel verder gekomen met de bouw. Het dak zat er al op en ze gingen bijna beginnen met de leidingen. Vanwege onze langdurige heenreis werden we daarna thuis gebracht. Erg aardig en in Zambia ook wel een soort van cadeau. Transport is hier altijd een groot probleem en benzine is zelf duurder dan in Nederland. Nog los van het feit dat vrijwel niemand een auto kan betalen.

Op maandagochtend zijn voor de derde keer naar Mpika geweest. Deze keer om de brief van de Gouveneur om te zetten in echte stempels in ons paspoort. De reis verliep nu wel goed met een betere minibus die dan ook helemaa; volgestampt werd met mensen. Op het hoogtepunt zaten we met 23 man in een niet al te groot Toyotabusje (zoiets als de bus van de familie Buijs). In Mpika aangekomen sprak de teruggekeerde Immigration Officer ons midden op straat al aan en vroeg ons of we voor de Immigration Office kwamen. Soms erg handig dat je blank bent tussen al die Zambianen! We liepen met haar mee naar het kantoor op de heuvel en we stonden zo weer buiten met de stempels in onze paspoorten. We zijn nu legaal tot 24 juni!

Daarna hebben we nog even boodschappen op de markt gedaan waarbij we in 1 keer 3 nieuwe dingen ontdekten. Watermeloen, wortels en paprika. In Nederland heel normale produkten maar hier bijzonder. En zo komt er steeds meer variatie op ons tomaten en uien dieet. Hutspot in Afrika!!!!!!!!!

Liefs Feike en Marije

PS -oma, de postbode is nu langsgeweest, dankjulliewel voor de brief en de kaart!

-Feike heeft voor 4,5 euro een nieuwe lange broek gekocht die prima bevalt (Marije is al

bang dat hij hem thuis ook gaat aantrekken)

Immigration Office, wilde dieren en een jubileum

Lieve lezers en lezeressen,

Dit verhaal begint waar het vorige eindigde, bij onze visa. Dinsdag kregen we een ochtend vrij om naar Mpika te gaan zodat we bij de Immigration Office een stempeltje konden halen zodat we 90 (ipv 30) dagen in het land mogen blijven. Renee en Tanja hadden al ondervonden dat de officer in kwestie spoorloos verdwenen was en zij moesten naar Kasama (250 km verderop) voor die ene stempel. Wij waren dus al een beetje aan het duimen geslagen dat die mevrouw nu wel terug zou zijn. Maar helaas toen we arriveerden weer hetzelfde verhaal, de officer was verdwenen, de stempels liggen bij haar thuis en wij zouden naar Kasama moeten. Daar lieten we het niet bij zitten en met heel veel geduld en tactische onderhandelingen (Feike heeft nog een discutabele poging gedaan wat bij te dragen aan de corruptie in Zambia) bleek de onderofficier plots toch bereid de hoogste baas om raad te vragen. Zo kwamen wij dus terecht bij de gouverneur van de provincie in de torenkamer van het kantoor. En zo loop je dan voor het eerst in 4 weken weer eens een trap op. De gouverneur bleek een uiterst vriendelijke man die wel een kwartiertje over had om een heel uitgebreide brief te schrijven voorzien van zeer officieel uitziende stempels dat wij nog 14 dagen langer in Zambia mogen blijven totdat de officer dan hopelijk terug is. En zo stonden Peter en Mary anderhalf uur later weliswaar illegaal, maar met toestemming van de gouverneur, weer buiten.

Toen nog even gewinkeld en geinternet en weer terug naar Chilonga. We hebben inmiddels geruild van functie, Feike doet nu de kinderafdeling en Marije de opd. Soms blijft het lastig om diagnoses te bedenken en beleid te bepalen. Heel veel dingen blijken hier dan toch weer een infectieziekte te zijn. En waar je in Nederland nog wel eens een paar daagjes af kan wachten bij koorts en mensen kan vragen om later nog eens terug te komen, kun je hier maar beter meteen behandelen. Follow-up is veel moeilijker en dingen lopen veel sneller uit de hand met al die ondervoede kinderen en een HIV prevalentie van 20% in de bevolking. Mensen komen vaak ook van heel ver, 2-3 dagen lopen naar het ziekenhuis is geen uitzondering. Dit betekent voor ons dat we soms dingen anders moeten leren inschatten dan thuis.

Donderdag was 1 mei en dat betekent dag van de arbeid en dus een dagje vrij. Pauline had bedacht ons mee te nemen naar een waterval ongeveer 3 kwartier rijden verderop. Alle picknickspullen ingepakt en zo gingen we met 6 vrouwen en Feike op pad. Het was een erg mooi plekje met een klein watervalletje en het mooiste was dat we ook konden zwemmen. Daar had ik de hele tijd al zin in met dat heerlijke weer hier. Het was wel koud, maar echt heerlijk in die waterval! Verder lekker gegeten en heerlijk in t zonnetje gelegen, echt vakantiegevoel! 's Avonds bleek de stroom weer uitgevallen en dat duurde deze keer zo lang dat Feike met de Zambiaanse buren een potje gekookt heeft op een half olievat gevuld met houtskool. Er pasten drie pannen tegelijk op en het ging misschien nog wel beter dan met onze elektrische kookplaat J

Zo was het dus een weekje met veel vrije dagen en niet zo heel hard gewerkt. Het weekend hebben we niet veel bijzonders gedaan. Een boekje lezen in het zonnetje, scrabbelen en kolonisten is nog steeds erg leuk maar we zijn ook wel blij dat we over 3 weken weer ergens anders gaan kijken. Wilde dieren hebben we bijvoorbeeld nog niet al te veel gezien. Tot nu toe 7 honden, 756 kippen, een stuk of 20 grote zwart-witte Gerritten (kraaien), 2 ossen voor een kar, veel insecten en 1 huiskat. Wel hebben we de ‘sportschool' weer bezocht. Zaterdag met z'n tweeën en zondag heeft Feike nog even een spinningles (zonder muziek) afgedraaid. Erg lekker!

Ook hebben we nog wel een heel mooi uitje in het vooruitzicht. De 26^e gaan we met Pauline en Lonnie naar Lake Tanganyika in het noorden, op de grens met Tanzania. Daar schijnt een mooi strand te zijn en je kunt er volop watersporten. Als we dan terug komen hebben we nog een paar dagen vrij hier, waarop we dan misschien nog in het weeshuis gaan helpen. Daarna gaan we naar Lusaka waarvandaan we naar South Luanga vliegen. Daar ontmoeten we dan Vera uit onze co-groep met Paul haar vriend, met hen gaan we een weekje op buffels en olifanten jagen. Daarna naar Livingstone, waar we misschien Jelle (ook uit onze co-groep) nog gaan ontmoeten.

Genoeg om naar uit te kijken dus, maar eerst nog 3 weekjes coschap...

Kafikenipo!

Feike & Marije

Ps.

• - dankzij Stefan staan er inmiddels toch wel 3 foto's op de site (daar hebben we 3 kwartier voor achter internet gezeten..)
• - het tweede jaar van onze relatie bevalt tot nu toe buitengewoon goedJ

Feike en Marije en het verhaal van de vliegende orthopeed

Hallo allemaal!

Inmiddels hebben we weer een werkweek achter de rug en zijn we alweer bijna op de helft van ons co-schap. Deze week was bijzonder omdat we bezoek hadden van professor Jellis. Een Engelse orthopeed die heel Zambia rondvliegt om in 13 verschillende ziekenhuizen te opereren. Het gaat dan bijvoorbeeld om niet of slecht genezen botbreuken en aangeboren afwijkingen als klompvoeten. Op donderdag hield hij samen met een Zambiaanse orthopeed in opleiding een lange poli. Hier kwamen nieuwe patiënten op af en ook werden er (vooral) kinderen gezien die de vorige keer waren geopereerd. Professor Jellis komt ongeveer twee keer per jaar in Chilonga dus de poli was druk en duurde tot 8 uur ‘s avonds. Uiteraard viel rond 6 uur de stroom uit en ging de poli verder in het donker. En dus moesten we verder met de zaklamp van ons en van Jellis zelf. Soms is het wel verbazingwekkend dat niemand van te voren over dit soort dingen nadenkt en maatregelen neemt. Een paar kaarsen waren genoeg geweest.

Tijdens deze poli hebben we ook kennis gemaakt met ‘father Piet'. Een Nederlandse missionaris die al veertig jaar in Zambia woont. Hij had van de werkzaamheden van Jellis gehoord en was met een stuk of twintig kinderen uit zijn streek, 300 kilometer verderop, naar Chilonga gekomen. Ook had hij een fotoboekje bij zich waarmee hij kon laten zien hoe sommige van de kinderen die de vorige keer al waren geopereerd er toen uit zagen. Van iedereen had hij zo een ‘voor' en ‘na' foto. Leuk om te zien en we kregen meteen een beeld van de bizarre afwijkingen die Jellis min of meer repareert. Een voet die omgekeerd was aangelegd en helemaal naar binnen gedraaid was gegroeid bleek geen uitzondering. Duidelijk dat deze mensen zonder de operaties nooit zouden kunnen lopen.

Op vrijdag was dan de OK dag. Van 8 uur 's ochtends tot 9 uur 's avonds werd er door Jellis en Brian geopereerd. Wij hebben de hele ochtend meegekeken. Erg interessant en we kregen veel uitleg. 's Middags hebben we geruild met de Liedse studentes en 's avonds hebben Tanja en Renee nog een paar OK's gezien. In totaal heeft Jellis zo 13 operaties gedaan. Een zware inspanning zeker omdat hij als 72 jaar bleek te zijn!!! Met de bekende Engelse humor legde hij ons dus ook uit dat hij al 7 jaar met pensioen was. Hij had het afgelopen jaar alleen wel ruim 500 operaties gedaan en 23.000 nautical miles (=bijna 1,5x de omtrek van de aarde tpv de evenaar) in zijn vliegtuig gezeten....

Zaterdag hebben we een uurtje gesport in de fysiotherapiezaal van het ziekenhuis. Niet dat die veel voorstelt maar er is wel 1 hometrainer en 1 loopband. Precies goed voor ons dus. Alleen bleek aan het einde dat de hometrainer niet meer op lichte weerstand terug te draaien was. Wie weet heb ik dit ding dus meteen kapot getrapt... Toen we toch op zaterdag in het ziekenhuis waren konden we ook nog even internetten in het laboratorium. We hebben meteen wat kennis overgedragen aan Martin, de labtechnicus. Wat een wereld gaat er voor iemand open als je hem leert emailen en uitlegt hoe google werkt! Zijn nieuwe emailadres: martinmwendapole@yahoo.com(clemens, dit is de goeie!). Voor wie altijd al een Zambiaanse penvriend wilde hebben.

Zaterdagavond met Pauline en Lonnie naar de verjaardag van Jan geweest. Een Duitse dienstweigeraar die zijn alternatieve dienstplicht in Zambia doet. Was gezellig en bovendien erg lekker eten! Er was zelfs zelf gebakken bruin brood. Weer eens wat anders dan onze gewoonlijke ui en tomaat variaties J Het eindigde nog bijna in een dansfeestje, maar gelukkig voor Feike viel net op tijd de stroom uit en bleef hem dat bespaard:)

Zondagochtend heerlijk in de tuin in het zonnetje gelegen en de was gedaan (heel werk met de hand!) en daarna aan de wandel. We zijn naar Kaombe gelopen, een dorpje ongeveer 3 kwartier verderop waar 2 jaar geleden Katie woonde, een Amerikaanse vrijwilligster. Zij heeft daar met vrienden een soort buurthuis gebouwd waar we nu een bezoekje aan hebben gebracht. Ziet er erg leuk uit, er is een klein restaurantje, een schooltje en ook een bibliotheek. Dat voorziet hier in een grote behoefte, veel mensen uit het dorp lezen nu veel meer dan voorheen! Daarna zijn we aan de overkant van de weg de bergen ingelopen. Het was echt een hele mooie wandeling met schitterend uitzicht.

Het gaat erg goed en we hebben ons nog geen moment verveeld hier, we moeten nog ons best gaan doen om die stapel boeken uit te lezen die we bij ons hebben. We zijn inmiddels aardig gewend aan ons primitieve bestaan: een koude douche kost (Marije) geen moeite meer, de tomaten die we iedere dag eten vinden we nog steeds lekker en van oud brood kun je prima wentelteefjes bakken. En we worden heel blij van kleine dingen soms; als het volle maan is zodat het buiten niet zo donker is, als de stroom een avondje niet uitvalt, als ze op de markt ineens echte aubergines hebben en als het internet een keer snel genoeg is om psv.nl te bekijken.

We zijn alleen wel een beetje zuinig geworden, een tros bananen kost hier 500 kwacha (9 cent) en een stapel tomaten 1000 Kwacha. Een bus koffie van 15000 kwacha vinden we dan ineens best wel duur eigenlijk!

Inmiddels is de stroom weer uitgevallen en zitten we in het donker....tot zover Kuifje in Afrika!

Groetjes van Feike en Marije

PS Oma, de legkippen waren bruin en de slachtkippen wit

Jacomar, de kinderen vonden je ballonnen erg leuk!

Hannah en Clemens, nog gefeliciteerd met jullie verjaardag!

meest recente toevoeging:

We zijn nu in Mpika om onze visa te verlengen. Dat had nog wat voeten in de aarde want de immigration officer is er niet. Maar na veel omhaal hebben we nu 15 dagen verlenging gekregen en dan is ze als het goed is weer terug.

Geniet van koninginnedag en groetjes van Feike en Marije

Doktertje spelen, pizza en voetbal

Lieve allemaal!

Het is nu maandagochtend en we zijn na een lekker weekend weer fris aan de nieuwe week begonnen. Vorige week was een beetje chaotisch. Er zijn twee nieuwe nederlandse co-assistenten gearriveerd en de taken moesten dus verdeeld worden. Voor de komende weken doet Feike nu de opd (out patient department) de huisartsen post en polikliniek ineen. Daar loop je mee met clinical officers, geen echte artsen, maar wel goed opgeleid voor dit werk. Hier zie je de meest uiteenlopende klachten, van hoofdpijn en buikpijn tot wonden en gynaecologie (sinds twee maanden een massa in de buik --> zwanger), hoesten en verkouden, of schimmelinfecties en zelfs iemand met lepra en slangenbeten. Marije loopt mee op de kinderafdeling. Daar liggen vooral veel kinderen met malaria en longonsteking, maar ook botbreuken, een jongetje met vreselijke doorligwonden en kinderen die behandeld worden voor ondervoeding, wat meestal een lang traject is. De meeste kinderen knappen goed op en gaan genezen weer naar huis, maar er zijn ook aandoeningen die thuis goed geopereerd zouden kunnen worden, maar waar hier kinderen wel aan dood gaan. Een jongetje van 12 met hartfalen die voor je neus sterft is wel heel erg om mee te maken.

Het personeel hier is over het algemeen allemaal erg aardig en vriendelijk. Iedereen die je tegen komt vraagt hoe het met je gaat en dat hoor je dan ook altijd aan iedereen terug te vragen. In principe gaat alles in het ziekenhuis in het Engels, maar de meeste patienten spreken alleen maar Bemba. We hebben dus wel altijd iemand nodig om te vertalen en soms vraag je je af of alle informatie wel helemaal goed overkomt, maar we redden ons prima.

Afgelopen week dus vooral gewerkt, alleen donderdag werd Feike ziek. Het begon met flinke buikpijn en daarna koorts. Erg vervelend om hier ziek te zijn en met zo'n co-schap ga je je meteen de meest enge dingen in je hoofd halen, maar gelukkig ging het vrijdag alweer wat beter en zaterdag was t helemaal over. Toen zijn we weer boodschappen wezen doen in Mpika. De laadbak van een willekeurige truck wordt toch ons vaste vervoermiddel. Eerst vonden we t een beetje gevaarlijk, maar de minibusjes hier zijn zo gaar dat een degelijke vrachtwagen volgens mij nog beter is. Eenmaal in Mpika was net de stroom weer aan en konden we even lekker internetten. Het was het weekend van de amstel gold race en de beslissing van de voetbalcompetitie, dus feike heeft volop contact gehad met het thuisfront om van alles op de hoogte te blijven. Erg leuk dat jullie zoveel smsten!

Na het internetcafe boodschappen doen en een colaatje op een terras en toen weer terug naar Chilonga. We smeren braaf met zonnebrand maar toch verbranden we iedere week wel een beetje, we komen straks lekker bruin terug! Het weekend is ook een beetje voor het huishouden en het kokkerellen. We hebben inmiddels heerlijke bananencake gebakken, pannekoeken en pizza. Die was echt verukkelijk!

Zondag zouden we met Renee en Tanja naar Chilonga United, de plaatselijke voetbalclub, gaan kijken. Het zou om 9 uur beginnen maar even navragen op de markt leerde dat het toch 15.00 zou worden. Toen lekker in het zonnetje gezeten en gekookt en daarna op naar Chipushi, ongeveer 3 km verderop voor de uitwedstrijd. Een klein dorpje waar wij als blanken toch wel echt een bezienswaardigheid waren, binnnen de kortste keren hadden we zo'n 30 kinderen om ons heen die zwaar onder de indruk waren van ons fototoestel. Om ongeveer 16.30 waren dan eindelijk beide elftallen compleet en kon het feest beginnen. Chilonga in t-shirts van Heracles Almelo (geregeld door Ineke), sommige op schoenen maar ook veel op blote voeten en een grasmat waar die van de arena nog best aardig bij is, maar wel een hele leuke wedstrijd! wij wonnen met 4-1 en ook psv is kampioen dus het was een mooi voetbalweekend.

Zoals jullie lezen zijn wel al aardig ingeburgerd en weten we onze weg inmiddels aardig te vinden. Toch blijf je je soms verbazen; staat er zaterdagmiddag een patient van feike op de stoep die vraagt of we een brief willen schrijven naar onze vrienden om hem geld te geven; of op zondagochtend om half zeven een vrouw die geld van ons wil hebben. In chilonga zelf zien we niet zoveel armoede, veel mensen werken in het ziekenhuis en hebben dus een behoorlijk salaris en zodra men een beetje geld heeft een tv met schotel en het hipste mobieltje. Maar in dorpjes verderop zie je wel dat mensen in grashutten wonen en hele vieze kinderen met hongerbuikjes, gescheurde kleren en holle ogen.

We hebben al best veel foto's gemaakt, maar uploaden lukt tot nu toe niet, het internet is veel te traag. Wel jammer, we blijven proberen maar misschien lukt het pas over een paar weken in Lusaka.

Liefs van Feike en Marije

PS voor alle smsers: het is handig als jullie naar onze Nederlandse nummers smsen. Goedkoper en wij hoeven dan minder vaak van simkaart te wisselen. Terugsmsen doen wij dan vanaf ons Zambiaanse nummer. Hoewel elke telefoonpaal een eigen dieselgenerator (vanwege de power uitval) en bewakers heeft (van de diesel) kost dat ons toch maar 9 cent per smsje!!

PPS Mijn favoriete voetbalregel is weer uitgekomen: Eens Per Jaar Wordt PSV Kampioen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!