Hallo allemaal,

Het is nu woensdagavond en we zijn 42 dagen in Zambia. Alweer net over de helft! De tijd gaat hier erg snel. Nu we van jullie allemaal verhalen horen over zomerweer begint het hier langzamerhand herfst te worden. Het is nog steeds ruim 25 graden overdag en wij trekken zodra we de kans krijgen onze korte broek aan, maar de Zambianen beginnen het inmiddels aardig koud te krijgen. Charity, ons buurmeisje, loopt in een soort wintersportjas rond en op de OPD klagen alle mensen over hoesten en verkoudheid vanwege de kou buiten.

De afgelopen week hebben we een rustige werkweek in het ziekenhuis gehad. Inmiddels doen we allebei zelfstandig visite op de afdeling. Het blijft fascinerend om een ziekenhuis in zo’n andere setting mee te maken. Een oude man van 96 jaar die al weken hier in het ziekenhuis ligt, voor hem is er geen enkele vorm van opvang en dat is best wel triest, maar er is wel altijd iemand van de familie aan het bed die met heel veel toewijding voor hem zorgt.

En waar je in Nederland mensen veel aan het aanmoedigen bent om af te vallen zou hier bijna iedereen wel een kilootje of 10 extra kunnen gebruiken. 45 kg is een redelijk gangbaar gewicht voor een volwassen vrouw.

Ook regelmatig meegelopen op de HIV kliniek. Dat wordt met behulp van Amerikaanse donoren allemaal heel professioneel aangepakt. Goede counselling, duidelijke therapieprotocollen en heel gemotiveerde patiënten. De therapietrouw is beter dan in de westerse wereld en je ziet echt veel mensenlevens gered worden door deze medicatie. De andere kant van de medaille is dat je je afvraagt wat er gaat gebeuren als de Amerikanen stoppen met hun geldstroom. En of het niet een beetje vreemd is om HIV zo perfect te behandelen, maar preventie dmv condoomgebruik zoveel mogelijk te verzwijgen vanwege het katholieke karakter van het ziekenhuis.

In ons verlengde weekend zijn we in drie dagen drie keer naar Mpika geweest. Op zaterdag hebben we samen met Tanja en Renee weer een duik genomen in de waterval. Erg lekker! Zondag hebben we een bezoek gebracht aan de Magawa’s. Dat was natuurlijk weer een hele belevenis. Het begon al met de heenreis. Die duurde vanwege kapotte minibusjes ruim 2 uur. Nogal lang aangezien de afstand slechts 25 kilometer is. Uiteindelijk arriveerden we dan bij de Magawa’s maar daar bleken alleen een paar van de dochters thuis te zijn. We werden met een drankje op de bank gezet en vervolgens hebben we een uur naar BBC World gekeken. Was wel eens leuk om TV te kijken maar toch waren we lichtelijk verbaasd dat er verder niemand thuis was. Na vijf kwartier kwam het echtpaar dan eindelijk thuis. Het bleek dat ze water waren gaan halen bij het werk van mrs. Magawa omdat er al een aantal dagen niets meer uit de kraan kwam. Ze wonen een beetje op een heuvel en dat was waarschijnlijk net iets te veel voor het Zambiaanse waterleidingbedrijf! Later werden we weer getrakteerd op een erg lekkere lunch waarbij we, volgens mister Magawa, onze eigen Koop-een-Kip kip hebben opgegeten. Hij smaakte prima J Na het eten hebben we netjes aangeboden te helpen met de afwas. Ook weer een hele belevenis want dat moest buiten in een enorme teil met koud water en zand als schuurmiddel. Vervolgens heeft Marije de dochters geleerd koekjes te bakken (moeders had er bij ons een keer eentje op en dat was blijkbaar bevallen) en kregen we op de weg naar huis nog een korte rondleiding bij het guesthouse. Ze waren verrassend veel verder gekomen met de bouw. Het dak zat er al op en ze gingen bijna beginnen met de leidingen. Vanwege onze langdurige heenreis werden we daarna thuis gebracht. Erg aardig en in Zambia ook wel een soort van cadeau. Transport is hier altijd een groot probleem en benzine is zelf duurder dan in Nederland. Nog los van het feit dat vrijwel niemand een auto kan betalen.

Op maandagochtend zijn voor de derde keer naar Mpika geweest. Deze keer om de brief van de Gouveneur om te zetten in echte stempels in ons paspoort. De reis verliep nu wel goed met een betere minibus die dan ook helemaa; volgestampt werd met mensen. Op het hoogtepunt zaten we met 23 man in een niet al te groot Toyotabusje (zoiets als de bus van de familie Buijs). In Mpika aangekomen sprak de teruggekeerde Immigration Officer ons midden op straat al aan en vroeg ons of we voor de Immigration Office kwamen. Soms erg handig dat je blank bent tussen al die Zambianen! We liepen met haar mee naar het kantoor op de heuvel en we stonden zo weer buiten met de stempels in onze paspoorten. We zijn nu legaal tot 24 juni!

Daarna hebben we nog even boodschappen op de markt gedaan waarbij we in 1 keer 3 nieuwe dingen ontdekten. Watermeloen, wortels en paprika. In Nederland heel normale produkten maar hier bijzonder. En zo komt er steeds meer variatie op ons tomaten en uien dieet. Hutspot in Afrika!!!!!!!!!

Liefs Feike en Marije

PS -oma, de postbode is nu langsgeweest, dankjulliewel voor de brief en de kaart!

-Feike heeft voor 4,5 euro een nieuwe lange broek gekocht die prima bevalt (Marije is al

bang dat hij hem thuis ook gaat aantrekken)